M-am născut la sat… în Costești – o localitate situată la 20 și ceva de km de capitală, cu circa 11 mii de locuitori. Știu ce înseamnă lucrul în câmp, să sapi o grădină, să îngrijești de animale și păsări, să faci conserve pentru iarnă și alte lucruri pe care le practică o familie de gospodari. Mereu am avut ce mânca, am fost bine îmbrăcată, nu am îndurat frig. Din acest motiv nu pot să zic că am trăit sărac, dar în neajunsuri – da, ca în majoritatea familiilor din Moldova, pentru că știm cu toții cum stăm la capitolul „salarii” în țara noastră și cât le e de greu părinților să întrețină o familie, lucrând la stat. Dar nu despre asta vorbesc acum. Ci despre faptul că eu viitorul mi-l văd la oraș, și mi-aș dori nu la Chișinău, nu în Moldova, ci în general într-un alt stat. Această dorință s-a amplificat în inima mea, când am stat pentru prima dată la o gazdă în Chișinău, într-al doilea an de facultate. În primul an pot să zic că m-am chinuit, făcând naveta zi de zi Costești-Chișinău și invers, după ce terminam orele. Știu că nu sunt nici prima persoană și nici ultima care face naveta în fiecare zi sat-oraș. Dar vă spun cazul meu. Mai greu mi-a fost iarna. Eram singură acasă. Prin omătul cel mai mare ieșeam dimineața, când nu se luminase afară, la prima oră, ca să reușesc până la ora 8 să fiu la universitate. Mai trist era când reveneam acasă, mai ales când iarăși terminam târziu orele și ajungeam când din nou se întuneca afară. Cunoașteți acel moment când găsești casa rece, când obosită ieși repede afară să aduci lemne și aștepți cu nerăbdare să se încălzească soba. Astfel de momente au o intensitate mai mare când te îmbolnăvești, când ești răcită, însă să nu uiți că tu trebuie să ai grijă de toată gospodăria, pentru că în rest toți sunt plecați, sunt departe de tine. Nimeni nu-ți poate alina durerile, singur trebuie să îți faci ceva să mănânci, să nu uiți că trebuie să te pregătești pentru a doua zi de facultate și ajungi la sfârșitul zilei sleit de puteri, pentru că trebuie în toate să te descurci singur. Iată de ce mi-e frică de singurătate. Iată de ce în acea iarnă am decis ca măcar în perioada rece a anului să stau la gazdă la Chișinău, în următorii doi ani de facultate. În al doilea an, în perioada rece a anului, casa noastră din sat a rămas singură pentru prima dată. Încuiată. O iarnă întreagă îi făceam doar câteva vizite pentru a vedea dacă totul e în regulă. Istoria s-a repetat și în al treilea/ultimul an de facultate. Tot atunci am văzut cum arată loialitatea unui câine… Catiușka, ea a rămas stăpână. Am lăsat-o liberă prin ogradă, în grija vecinei care îi dădea hrană. Putea oricând să plece, dar nu a făcut-o, ci ne aștepta și sărea în sus de bucurie când veneam să o văd, iar înapoi mă petrecea prin zăpada grea și rece la stație, nevoind să-mi permită să plec. Mă durea inima, atunci când o alungam înapoi acasă, dar trebuia să o fac, pentru că pe strada centrală mă temeam să nu fie strivită de vreo mașină, pentru că des vedeam asemena imagini pe drum. Timp de doi ani a supraviețuit așa, până când probabil „a deranjat” pe cineva și acel cineva a otrăvit-o, iar culmea, nu doar pe ea, ci și pe cei doi câinișori ai ei. Vă imaginați ce am simțit când i-am găsit pe toți trei fără suflare în ogradă? Și parcă am simțit, pentru că atunci când ajunsesem acasă, abia murise. Și-au dat ultima suflare în zorii zilei în care eu am venit să-i văd. Doar pisica noastră, Marchiza, ne mai rămăsese. Era de sine stătătoare, se îngrijea bine și, la fel, era loială, ne sărea în brațe când veneam acasă și alerga din urma noastră când trebuia să plecăm. Erau ca membri ai familiei.
***
La sat e greu să trăiești mai ales dacă ești singur. De asta mie a început să-mi placă aglomerația, să fiu înconjurată de mulți oameni care mai de care, cu toate că mulți care mă cunosc nu ar spune asta. „Cum? Tu așa timidă, tăcută? Cea care adesea te izolezi? Nici nu dai…”. DA, de-ați ști ce zace în sufletul meu… Câte gânduri, idei, planuri de viitor… Pur și simplu nu le pot împărtăși cu oricine, mă scuzați. Nu pot prieteni cu fiecare. Sunt selectivă la capitolul oameni, dar e mai bine să ai de unde alege, decât să rămâi la o singură variantă. Iată de ce revin la motivele pentru care optez pentru un trai la oraș în detrimentul vieții la sat:
- În orașe atâtea evenimente se desfășoară, atâtea localuri sunt în care ai vrea să te relaxezi la sfârșit de zi, dar… cum să ajungi atunci când trăiești la sat? Când microbuzul circulă maxim până la ora 8 seara spre Chișinău, iar înapoi spre sat ultimul microbuz e la ora 9 seara. Și dacă nu ai mașină personală, nu ai încotro decât să stai acasă, pentru că nu te ține buzunarul să achiți sute de lei la taxi. Iar în sat uneori ori nu este nimic, ori un local/bar/terasă care nu este pe placul tuturor.
- Mie nu îmi place agricultura, dar nu înseamnă că nu respect oamenii care pot să dezvolte afaceri în acest domeniu. Noi avem pământuri și de mică „dobrovolino prinuditelino” trebuia să mă duc. Pentru că, da, e bine să ai pământuri, de foame la sigur nu mori, și mai poți face și bani, dar nu te îmbogățești (aici vorbesc de gospodari obișnuiți, nu de cei care au businessuri în agricultură).
- Uneori ai impresia că la sat lucrul nu se termină niciodată (mă refer la lucru care presupune efort fizic). Eu optez pentru munca intelectuală.
- Având o locuință într-un oraș cu zeci sau sute de mii de locuitori, nu te mai poate chinui frica de „ce vor spune și cum vor reacționa vecinii” sau că te va vorbi lumea în sat.
***
Tot ce am scris nu este un articol prin care să îndemn oamenii să fugă de prin sate sau să ofenseze pe cineva, pentru că eu tot sunt fată de la țară, niciodată nu o să-mi uit rădăcinile și nici nu o să fug de lucru. Pur și simplu, eu îmi doresc ceva mai mult. Vreau, pot și fac.